انا اعطیناک الکوثر * فصل لربک وانحر *  ان شانئک هوالابتر.

« ما به تو کوثر بخشیدیم. خیر کثیرى که خلقت را به تحیر واداشت. پس پروردگارت را نماز گزار و قربانى کن که بى گمان دشمن تو بى سرانجام و ابتر است.»

پیامبر به رغم طعنه هاى دشمن بى نسل نماند بلکه سلاله او نسل به نسل از فاطمه به یادگار ماند و ماندگار شد.

فاطمه دایره المعارف عشق و صبر است که دست خصم را با صبر سخت بر زمین زد و عظمت صبر در خطبه این خطیب باصلابت، فاطمه، پرفروغ است،

آنجا که گفت: « و نصبر منکم على مثل حز المدى و خز السنان فى الحشاء. »
«شما دل هاى ما را مى برید و پرخون مى کنید ولى ما صبر مى کنیم تا اسلام حفظ شود و دشمنان سوءاستفاده نکنند و همانند فرو رفتن سر نیزه در درون انسان، ظلم را به جان مى خریم و صبر مى کنیم چرا که اگر چون دشمنان در اندیشه قدرت و حکومت بودیم، مصالح اسلام را وقعى نمى نهادیم.»

او اسطوره ایمان و یقین است که امیدها را به سوى خود مى خواند.

چون نور چشم محمد(ص) مستجار مذنبین است که به او براى واسطه به درگاه یگانه بلندمرتبه تمسک مى جویند.

فاطمه جاودانه تاریخ که پیامبر از او «بوى بهشت استشمام مى کند» اما چه غریبانه زیست.

با مردمى همزمان بود که به حیات محدود خویش دلخوش بودند و خشونت دشمن را بر برگزیدگان خدا به راحتى برمى تابیدند.
تا آنجا که فاطمه در خطبه اش فریاد مى زند: «حتى جستنى قیله نصرها والمهاجره و صلها و غضت الجماعه دونى طرفها فلادافع و لامانع و خرجت کاظمه و عدت راغمه» «حتى انصار، یارى خود را از من دریغ داشتند. مهاجرین، وصلت و ارتباط خویش را با من نادیده گرفتند و جماعت در مسجد، چشم خود را روى هم گذاشتند تا مرا نبینند. پس، نه کسى بود که دفاع از من کند و نه کسى که مانع از ظلم شود.»

 اى مائده آسمانى ما تو را «ام ابیها» مى خوانیم و به خداى تو ایمان داریم.

اما نمى دانیم در کوران زندگى تا چه حد به کدورت آغشته ایم و از کاستى هاى کردار خویش غافلیم و نمى دانیم آیا باطن خویش را به بطلان کشیده ایم و تظاهر به تدین مى کنیم.

اى تلخى چشیده زمان از جهل انسان، شناخت ما را بر خودمان بخواه، که شناخت خدا در گرو شناخت خود است.

الوان دنیا ما را چه آسان فریفته است وقتى که خوب بنگرى همه اش منکدر است و کبود. ملتمسانه مى خواهیم که عیونمان به الوان حقیقى روشن شود و با نظاره رنگین کمان راستى و درستى به ره رهبانیت اندکى قدم بگذاریم.