امام علي (ع): هر که پيش از آن که از او بخواهند ببخشد، بزرگوار و محبوب است.

امالي طوسي به نقل از صفوان جمال: معلي بي خنيس مي خواست به سفري برود. براي خداحافظي نزد امام صادق (ع) آمد. حضرت هنگام خداحافظي به او فرمود: اي معلي! به خدا عزت جو، تا خداوند به تو عزت بخشد.».

گفت: «اي پسر رسول خدا! چگونه؟»

فرمود: «اي معلي! از خداوند متعال بترس، تا همه چيز از تو بترسد. اي معلي! با صله دادن به برادرانت، با آنان دوستي بورز؛ زيرا خداوند، بخشش را {وسيله} دوستي، و نبخشيدن و منع را {مايه} دشمني قرار داده است. به خداوند سوگند، اگر از من بخواهيد و من به شما عطا کنم و مرا دوست بداريد، برايم بهتر است از اين که از من چيزي نخواهيد و من نيز به شما نبخشم و در نتيجه، مرا دشمن بداريد. خداوند، هر چه بر دست من به شما برساند، {در حقيقت} ستوده همان خداوند است و از سپاسگذاري آنچه خداوند بر دستم به شما رسانده است، دور نمي شويد.»

عيسي(ع): چگونه کسي که پاره اي از آنچه را دارد، نمي بخشد، محبت کامل دوستش را مي خواهد؟

عبدي! انا و حقي لك محب، فبحقي عليك كن لي محبا.

بنده‏ي من! سوگند به حق خودم دوستدار تو هستم، پس سوگند به حق من بر تو مرا دوست بدار!

هيچ ذکري بالاتر از ذکر عملي نيست. هيچ ذکر عملي بالاتر از ترک معصيت در اعتقادات و عمليات نيست و ظاهر اين است که ترک معصيت به قول مطلق بدون مراقبه دائميه صورت نمي گيرد.