مي دوم آن سوي نامعلوم کز بويت پراست

تا خراساني که از نور فراسويت پر است

مي دوم آن سو که عطري از تو سوسو مي زند

تا زميني کز گلستانهاي خوشبويت پر است

با زيارتنامه اي در دست مي بينم چنان

چشمهام از قطره هاي گرم آمويت پراست

دامنم از هر چه غير از توست " اي مولا " تهي است

جان من از بارگاه گرم هوهويت پر است

پر بده در آستانت مرغ پر شور مرا

بالهام از شوق پرواز پرستويت پر است

من گرفتارم رهايم کن امام مهربان

سينه از جوش و جلاي پاک آهويت پر است

مي شوم پروانه اي وقتي که من دورم ز طوس

شمع هم از جلوه زار قدس سوسويت پر است

(صالح محمدي امين)